♥… BENİ UNUT DEME …♥ (İ.F.A.)

♥… BENİ UNUT DEME …♥

Bana ‘beni unut’ dememeliydin.

Süzülen yapraklar isteyerek mi dökülüyor dalından?

Dallar kuruyor da ondan.

Ağaç ağlıyor, güz acısından.

Ve yüreğim ağlıyor, aşk acısından.

Şimdi yalnızlığım, katli vacip bir sevdaya cellât.

Ölüm bir yerlerden yaklaşıyor, çaresizliğimin püf noktasına.

Gidişinle, hiç gidemeyeceğim gitmemişlikler kaldı bende.

Tembel ve hantal bir cesaret, korkaklığa bıraktı makamını.

Günlerim dar koridorlara sıkışmış, ömür kısalmış.

Sonbahar değil, son sevdam kuruttu beni, ‘beni unut’larıyla.

Kuytu bir çıraklığa çökmüş yürek,

Daha dün usta usta atarken bedenimin sanayisinde.

Geriye kalan, sükûta toslamış bir çığlığın anatomisi sadece.

Ey süzgün yaprak! Dalından düşmemeliydin.

En güzel giden yâr! Bana ‘beni unut’ dememeliydin.

İSMAİL FAZIL ATABAY