ACIYI GÖLE BIRAK
Sema Aydoğan
Yağmurun yağacağını haber veren ılık bir rüzgârın yüzümü okşadığını duyumsamak gibi ne zaman kara bulutlar çöreklense üzerime; o bulutların, yükünü boşaltmasını gerektiğini hissederim ben hep.
‘’Kuralsız cümleleri severim ben, bir de vakitsiz zamanları…’’ diyor elimdeki kitap, ‘’Bir şeyi hesap etmediğinde, sadece yüreğinin sesiyle yol bulmaya çalıştığında, yaptığın her şey, önce seni terbiye ediyor önce senin yaralarını sarıyor. ‘’ diyerek bana seslenmeye de devam ediyor.
‘’Yazarken yüreğimi tüm yüklerinden boşaltmanın ferahladığını hissettim. Ne kadar yorulduğumu ve içimi dinlendirmek için yazmam gerektiğini yazarken anladım.’’ diyen bu kitaptaki sesin sahibiyle kendimi duygudaş hissediyorum. Onun gibi bende içimde ‘Küçük Ben’le karşılaşıyorum onun gibi bazen ‘Küçük Ben’ için ağlamak, ‘ Küçük Ben’e acımak, kıyamamak ‘Küçük Ben’e, bazen de elinden tutup ‘Küçük Ben’i ayağa kaldırmak istiyorum. ‘Küçük Ben’e sarılmazsam, Onunla barışmazsam, sevmezsem Onu hiçbir zaman büyüyemeyeceğimi aslında çoktandır bilmeme rağmen yine hatırlıyorum bu sayede.
Daha dün çok yoruldum, bezdim, yıldım diyerek yakınmıştım Komşu Teyze’me. ‘’Daha dur bakalım. ’’ diyordu Komşu Teyze’m, ‘’Eğer yaşamaktan ümidini yitirmiş olsaydı Teyze’n yitirirdi.’’ diyerek eşlik oluyordu Anne’mde Teyze’ye. Eşi öleli 3 yıl oluyordu Teyze’nin ‘’ Hem cenazen
